9 listopada 2023 roku w Kanadzie zmarł Emanuel Walentynowicz, znakomity fizyk doświadczalny, były pracownik WFAiIS UMK.

Emanuel Walentynowicz urodził się 16.04.1934 r. w Grodnie. Maturę uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym w Ostródzie w 1953, po czym rozpoczął studia fizyki na UMK, które ukończył w 1958 r.
Po studiach był zatrudniony w Pracowni Fotokatod Przemysłowego Instytutu Elektroniki w Toruniu, skąd w 1960 r. przeniósł się do Katedry Fizyki Doświadczalnej UMK, gdzie jako asystent prowadził badania dotyczące mechanizmu procesów, które przy ogrzaniu wzbudzonego fosforu prowadzą do emisji światła. W szczególności badał rolę, jaką odgrywa stan metatrwały w tych zjawiskach. Okazało się, ze obserwowane świecenie jest termoluminescencją. W 1966 r. otrzymał stopień doktora nauk fizycznych na podstawie pracy  Badania wzbudzonych światłem o dużym natężeniu organofosforów borowych, której promotorem był prof. Aleksander Jabłoński. W tym czasie przyczynił się znacznie do modernizacji Drugiej Pracowni Fizycznej. 
Staż podoktorski odbył w latach 1968-1970 w grupie prof. L. Krausego w University of Windsor, Ontario w Kanadzie, gdzie prowadził badania zjawisk przekazywania energii wzbudzenia w zderzeniach niesprężystych wzbudzonych atomów cezu z drobinami organicznymi.
Po powrocie do Torunia w 1974 r. habilitował się przed Radą Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UMK na podstawie rozprawy Doświadczalne wyznaczanie przekrojów czynnych na zderzenia niesprężyste wzbudzonych atomów cezu z drobinami metodą fluorescencji uczulonej. Objął wówczas stanowisko kierownika Zakładu Spektroskopii Fazy Gazowej w Instytucie Fizyki UMK, w którym uruchomił zestaw aparaturowy do badań zderzeń atomowych. Na tej aparaturze w następnych latach wykonano kilka prac magisterskich i doktorskich i jedną habilitacyjną.
 W 1977 r. rozpoczął pracę na Wydziale Fizyki Technicznej Politechniki Poznańskiej, gdzie prowadził badania dotyczące własności cienkich warstw półprzewodnikowych.
Od 1980 r. przebywał w Kanadzie, najpierw na uniwersytecie w Windsor, a następnie w University of Toronto w grupie prof. Borisa Stoicheffa, gdzie brał udział w badaniach dotyczących zastosowań laserów w różnych gałęziach techniki. Jako wybitny ekspert w zakresie fizyki i techniki laserowej był później zatrudniony w kanadyjskim przemyśle papierniczym, w którym opatentował metodę właściwego modyfikowania i prowadzenia wiązki światła dużej mocy, emitowanej przez lasery CO2 w celu zaprzęgnięcia jej do perforacji  papieru. Po przejściu na emeryturę mieszkał w miejscowości Welland, Ontario niedaleko Niagary.